ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

Νέο πολυνομοσχέδιο επιτρέπει στους δανειολήπτες την επαναγορά των «κόκκινων» δανείων τους

Στο μεταίχμιο σημαντικών εξελίξεων με ριζική αναδιάρθρωση του πλαισίου διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, έρχεται στο προσκήνιο η τελική εφαρμογή καινοτόμων νομοθετικών και χρηματοδοτικών εργαλείων, που αναμένεται να μεταβάλουν άρδην τον τραπεζικό «χάρτη» της χώρας, εισάγοντας λυσιτελή μέτρα μακρόπνοου χαρακτήρα στις περιπτώσεις εκδηλωμένης οριστικής αδυναμίας οφειλετών να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις.

Η λύση πρόκειται να δοθεί με την δημιουργία Εθνικού Μητρώου Ιδιωτικού Χρέους και το άνοιγμα της εγχώριας χρηματοπιστωτικής αγοράς και σε νέους «στρατηγικούς παίκτες» που θα κληθούν να διαδραματίσουν ρυθμιστικό ρόλο με εισφορά νέων (μη «ανακυκλωμένων») κεφαλαίων καίριας δυναμικής.

Έτσι και μετά από πολυετείς ζυμώσεις, σειρά τεχνικών διαβουλεύσεων και την στασιμότητα της περιόδου της πανδημίας (covid-19), φέρεται προς ψήφιση στη Βουλή κατά το προσεχές χρονικό διάστημα, σύμφωνα με κύκλους του Υπουργείου Οικονομικών, σχετικό πολυνομοσχέδιο, το οποίο και αναμένεται να απελευθερώσει τις ταμειακές ροές εξυπηρέτησης της κολοσσιαίας δεξαμενής «κόκκινων» δανείων και να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να απαλλαγεί από αυτό το χρόνιο «βαρίδι».

Το εξής πολυνομοσχέδιο αναμένεται να προσφέρει στον καταπονημένο οφειλέτη, επαγγελματία και καταναλωτή, πέραν της μόνιμης και λυσιτελούς φόρμουλας για την οριστική αντιμετώπιση των πιστωτικών του αδιεξόδων, επιπρόσθετα και την δυνατότητα ολοκληρωτικής του οικονομικής, επενδυτικής και παραγωγικής επανένταξης στην ενεργό «ατμομηχανή» της πραγματικής οικονομίας.

Ειδικότερα, το προς προσεχή θέσπιση νομοθετικό πλαίσιο επιτρέπει την επαναγορά από τον οφειλέτη του «κόκκινου» δανείου του, το οποίο οι ελληνικές συστημικές Τράπεζες μεταβίβασαν, μέσω της διαδικασίας των τιτλοποιήσεων απαιτήσεων, σε οίκους του εξωτερικού, τα κοινώς λεγόμενα «funds» και πλέον βρίσκονται σε περιβάλλον διαχείρισης από εγχώριους «servicers», τις περιώνυμες εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (ΑΕΔΑΔΠ), σε κλάσμα της αξίας μεταπώλησής του προς αυτές.

Ρόλο-κλειδί στην κατάφαση της δυνατότητας αυτής, στον υποψήφιο προς ένταξη σε αυτό δανειολήπτη, διατηρεί η σχέση της αξίας του ακινήτου της κατοικίας του προς το ύψος του μη εξυπηρετούμενου δανείου και η, βάσει αυτής, εισαγωγή ενός πολυεπίπεδου συστήματος – αλγορίθμου αναδιάρθρωσης της οφειλής του. Αυτός θα περιλαμβάνει α) την αρχική προκαταβολή από τον οφειλέτη ενός μικρού τμήματος της οφειλής του, β) ρυθμιστική αποπληρωμή σε πολυάριθμες βιώσιμες μηνιαίες δόσεις του υπολοίπου αυτής, σημαντικά απομειωμένου δανείου, κατόπιν σχετικού «κουρέματος» (haircut) από πλευράς πιστωτών, καθώς και τη δυνατότητα γ) αναχρηματοδότησης του οφειλέτη για την αποπληρωμή του παραπάνω δανείου του με ακόμη ευνοϊκότερους (προσαρμοσμένους δηλαδή στα σημερινά οικονομικά του δεδομένα) όρους εξόφλησης του (νέου αυτού) δανείου του για πρώτη φορά στα ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιστορικά δεδομένα, εκτός από Τράπεζες/funds και από ιδιωτικές εταιρείες χρηματοδότησης (γνωστές και ως DPO’s – Discount Pay Off).

Με το ανωτέρω νεωτερικό εργαλείο αποπληρωμής, ο δανειολήπτης θα είναι σε θέση να διασώσει την κύρια κατοικία του, εξοφλώντας ως αντιστάθμισμα μειωμένο τμήμα του εναπομένοντος δανειακού του υπολοίπου και τούτο ακόμα με την χρήση πρόσθετων δανειοδοτικών προγραμμάτων χαμηλού γι’ αυτόν κόστους και βιώσιμου δείκτη συνολικής επιβάρυνσης.

Απομένει να διαπιστωθεί, πλέον και στην πράξη, κατά πόσον οι ανωτέρω εξαγγελίες θα οδηγήσουν σε συνολική αποτελεσματική διαρρύθμιση του δανειακού οδικού χάρτη της χώρας, με πραγματικό ζητούμενο και καθολική απαίτηση της κοινωνίας, αφενός τον σαφή ρητό καθορισμό διαυγών προϋποθέσεων για την ένταξη του δανειολήπτη στο ανωτέρω καθεστώς βιώσιμης απεμπλοκής του από την πιστωτική μέγγενη, αφετέρου δε (και κυρίως) την πρόβλεψη περί δεσμευτικής ισχύος και υποχρεωτικότητας εφαρμογής τους από τους πιστωτές.