Πολλοί πλειστηριασμοί για παράδειγμα ορίστηκαν τη στιγμή κατά την οποία μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζών ή εταιρειών διαχείρισης εκκρεμούσαν διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση της οφειλής
Με δεδομένο το υπάρχον τεράστιο κύμα πλειστηριασμών που έχει θέσει βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με το παρόν σύντομο άρθρο μας θα θίξουμε περιληπτικά ζητήματα καταχρηστικότητας της αναγκαστικής εκτέλεσης σύμφωνα και με αποφάσεις των Ελληνικών Δικαστηρίων. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προγενέστερο άρθρο μας χιλιάδες πλειστηριασμοί έχουν οριστεί να διεξαχθούν το προσεχές διάστημα παρά την προφανέστατη ακυρότητά τους η οποία θα πρέπει να θίγεται από τους δανειολήπτες μέσω της άσκησης των σχετικών ανακοπών.
Πολλοί πλειστηριασμοί για παράδειγμα ορίστηκαν ή ακόμη και πολλές διαταγές πληρωμής εκδόθηκαν, την στιγμή κατά την οποία μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζών ή εταιρειών διαχείρισης εκκρεμούσαν διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση της οφειλής. Η υπ’ αριθμ. 5095/2019 απόφαση του ΜΠΑ έκρινε σχετικώς ότι παρόμοια συμπεριφορά υπήρξε απολύτως καταχρηστική καθώς η τράπεζα εκδίδοντας διαταγή πληρωμής κατά το στάδιο των διαπραγματεύσεων απέκτησε θέση ισχύος σε αυτές.
Αντίστοιχα η υπ’ αριθμ. 290/2019 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ιωαννίνων έκρινε καταχρηστική την εκτέλεση που επισπεύδονταν σε βάρος δανειοληπτών με δεδομένο ότι οι δανειολήπτες με προγενέστερη αγωγή τους αμφισβητούσαν το ύψος της οφειλής τους.
Το Εφετείο Αθηνών με την υπ’ αριθμ. 2604/2019 απόφασή του πιθανολόγησε ότι είναι άκυρη ως καταχρηστική η κατάσχεση που επέβαλε τράπεζα σε οφειλέτρια η οποία ήδη είχε δηλώσει την πρόθεσή της να συμμετάσχει στη διαδικασία του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών.
Η υπ’ αριθμ. 2134/2019 απόφαση του Εφετείου Αθηνών έκρινε πρόσφατα άκυρη την κατάσχεση που επιχείρησε τράπεζα κατά δανειολήπτη καθώς η τελευταία δεν θα είχε ουσιαστικό όφελος από τον πλειστηριασμό διότι στην κατάταξη προηγούνταν έτερη τράπεζα που είχε εξασφαλίσει την απαίτησή της με εγγραφή προσημείωσης.
Περιπτώσεις καταχρηστικότητας έχουν καταγραφεί στην ελληνική νομολογία και όταν επιχειρείται πλειστηριασμός σε περιουσιακό στοιχείο δυσανάλογα μεγάλης αξίας σε σχέση με την απαίτηση (759/2013 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κορίνθου) ή ακόμη και σε περίπτωση κατάσχεσης σε περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη δυσανάλογα μικρής αξίας σε σύγκριση με την απαίτηση (220/2014 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιά.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι κάθε περίπτωση πρέπει να μελετάται και να αντιμετωπίζεται πολύπλευρα και ότι ο πλειστηριασμός είναι δυνατόν να αποφευχθεί ακόμη και όταν δεν υφίστανται εξόφθαλμες νομικές παρατυπίες εκ μέρους του επισπεύδοντος δανειστή.
® 2020