Με το σημερινό σύντομο άρθρο μας θα αναδείξουμε άλλο ένα ακανθώδες ζήτημα το οποίο αποτελεί συνέπεια της προχειρότητας και της βιασύνης που χαρακτήρισαν την διαδικασία μεταβίβασης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις από τις τράπεζες σε αλλοδαπά funds αλλά και την διαδικασία της ανάθεσης της διαχείρισης των απαιτήσεων αυτών από τα funds στις εγχώριες εταιρείες διαχείρισης, ήτοι το ζήτημα της καταβολής χρηματικών ποσών από τους δανειολήπτες σε λογαριασμούς που τηρούνται επ ονόματι των εταιρειών διαχείρισης.
Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων απαιτούν την καταβολή χρηματικών ποσών σε λογαριασμούς που τηρούνται στο όνομά τους αν και τυγχάνουν διαχειριστές των απαιτήσεων και όχι δικαιούχοι, καθώς δικαιούχοι τυγχάνουν σε κάθε περίπτωση τα αλλοδαπά funds. Με βάση μάλιστα την υπ΄ αριθμ. 91/2021 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κρίθηκε ότι η διαχειρίστρια εταιρεία δικαιούται να απαιτεί αρχικά την καταβολή στην ίδια, εκτός κι αν προβλέπεται διαφορετικά στο σχετικό πληρεξούσιο μεταξύ διαχειρίστριας-Fund, οπότε δύναται να ζητά την καταβολή και στο Fund.
Έχει υποστηριχθεί, ωστόσο, και η αντίθετη άποψη, ότι δηλ. κατ’ αρχήν δικαιούχος είναι το Fund, στο οποίο θα πρέπει η διαχειρίστρια να ζητά την καταβολή του οιουδήποτε ποσού, εκτός κι αν ορίζεται διαφορετικά στο μεταξύ τους πληρεξούσιο. Σχετικώς έκρινε η υπ΄ αριθμ. 8/2022 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πατρών σύμφωνα με την οποία «Από το ανωτέρω περιεχόμενο των παραπάνω πληρεξουσίων συνάγεται ότι παρασχέθηκε μεν στην καθ’ ης η εξουσία να προβαίνει σε οποιαδήποτε ενέργεια, εξώδικη ή δικαστική, […] πλην όμως δεν παρασχέθηκε σε αυτήν η εξουσία να δέχεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο, είτε ως άμεσος αντιπρόσωπος είτε ως έμμεσος αντιπρόσωπος είτε ως εξουσιοδοτηθέν προς τούτο πρόσωπο είτε ως δεκτικός καταβολής, στο πλαίσιο οποιασδήποτε σχέσης, καταβολές, είτε οικειοθελείς είτε κατόπιν αναγκαστικής εκτελέσεως, αφού τέτοια εξουσία δεν δύναται να απορρεύσει υπέρ αυτής άνευ άλλου τινός από τον νόμο …».
Σύμφωνα με τα ανωτέρω δημιουργείται απόλυτη ανασφάλεια δικαίου σχετικά με την νομιμότητα των καταβολών απευθείας στις εταιρείες διαχείρισης . Κατόπιν δε μελέτης έκαστης περίπτωσης ξεχωριστά, είναι δυνατόν να θεμελιωθεί ακόμη και το νομικό φαινόμενο της υπερημερίας δανειστή σε περίπτωση που η εταιρεία διαχείρισης ενώ δεν δικαιούται να αξιώνει καταβολές στο όνομά της προβαίνει σε αυτή τη συμπεριφορά και ταυτόγχρονα αρνείται να παράσχει λογαριασμό στον οφειλέτη ώστε ο τελευταίος να πραγματοποιεί καταβολές σε τηρούμενο υπέρ του fund λογαριασμό, με όλες τις υπέρ των δανειοληπτών νομικές συνέπειες.
Περιττό φυσικά καθίσταται το να αναφέρουμε ότι δυνάμει σωρείας πρόσφατων δικαστικών αποφάσεων με κορυφαίες τις υπ’ αριθμ. 822/2022 και 823/2022 αποφάσεις του Αρείου Πάγου οι εταιρείες διαχείρισης δεν νομιμοποιούνται καν να ασκούν δικαστικές ενέργειες και ενέργειες αναγκαστικής εκτέλεσης επί απαιτήσεων που μεταβιβάστηκαν με την διαδικασία της τιτλοποίησης του ν. 3156/2003, κάτι που περιπλέκει έτι περαιτέρω την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Σε κάθε περίπτωση κάθε υπόθεση είναι μοναδική και απαιτεί διαφορετική νομική και πραγματική μελέτη και διαφορετικό νομικό χειρισμό. Καλούμε εκ νέου άμεσα τον κάθε ενδιαφερόμενο να ενημερωθεί για τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσής του ώστε να μην απεμπολήσει κανενός είδους νόμιμο δικαίωμά του.
23 Νοεμβρίου 2024
® 2020